تحلیل فضایی شاخص های توسعه در سطح شهرستان های استان بوشهر

یکی از ارکان توسعه، جامعیت و یکپارچه بودن آن در رفع عدم تعادل های اقتصادی و اجتماعی مناطق است. وجود نابرابری و ابعاد مختلف آن از نشانه های مهم توسعه نیافتگی است که برای رفع چنین کمبودهایی نیاز به نگرش در نحوه پراکندگی شاخص های توسعه در سطوح مختلف است. به منظور حل مسائل ناشی از عدم تعادل های منطقه ای، گام نخست شناخت و سطح بندی مناطق از نظر برخورداری از شاخص های مختلف توسعه است. ازآن جا که یکی از موانع مهم توسعه، وجود پدیده دوگانگی اختلاف و عدم توازن های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، زیر بنایی و... است، در این پژوهش سعی شده است که میزان سطح توسعه یافتگی شهرستان های استان بوشهر با استفاده از 6شاخص در قالب 25 متغیر و مدل های تحلیل عاملی و تحلیل خوشه ای در 4 سطح فرا برخوردار، برخوردار، میان برخوردار و فرو برخوردار مورد ارزیابی قرار گیرد. روش تحقیق در این پژوهش از نوع توصیفی- تحلیلی با رویکرد توسعه ای می باشد که اطلاعات موردنیاز به روش کتابخانه ای گردآوری شده است. نتایج این پژوهش نشان دادکه 4 شهرستان دیلم، گناوه، بوشهر و دشتی در سطح فرا برخوردار، شهرستان تنگستان در سطح برخوردار، شهرستان های جم و دشتستان در سطح میان برخوردار و شهرستان های دیر و کنگان در سطح فرو برخوردار قراردارند. بنابراین با بررسی سطح توسعه یافتگی شهرستان های استان بوشهر، زمینه مناسبی برای ارائه راهبردها و به کارگیری برنامه های مناسب توسعه و همچنین پی ریزی و ایجاد توسعه یکپارچه منطقه ای و تحلیل وابستگی سکونتگاههای انسانی در سطوح مختلف منطقه مورد مطالعه فراهم خواهد شد.